Ter inleiding even een kort filmpje:
Veel leerkrachten zullen dit herkennen, jaar in jaar uit, is alles hetzelfde gegaan binnen het onderwijs. De stof werd klassikaal aangeboden, uitleg werd opgeschreven op het schoolbord met krijt, groeps- en handelingsplannen schreef je zo uit en alles werd bewaard in steeds dikker wordende ordners die uiteindelijk het halve bureau overnamen.
In elk geval... Dit is het beeld wat ik me kan herinneren van mijn basisschooltijd.
Tegenwoordig gaan veel zaken gelukkig al anders, groepsplannen worden gemaakt op de computer (sommige leerkrachten willen deze alsnog uitgeprint hebben op papier, PRIMA!), het digibord heeft zijn intrede gedaan in het klaslokaal en we zorgen voor onderwijs op maat om aan te sluiten op de behoeftes van kinderen, maar toch blijkt er een groep leerkrachten te zijn die moeite hebben om met deze veranderingen om te gaan en zich hier een weg in te zoeken. Vaak zijn deze personen ook bang om dingen fout te doen of kapot te maken. Ze zijn nog niet gewend aan het feit dat in het tijdperk waarin wij nu leven veel dingen niet zomaar kapot of kwijt kunnen raken, omdat overal wel een back-up of een reserve van te vinden is! Die angst die bij deze mensen zit in de aard van het beestje. Vroeger moest je zuinig zijn op je spullen en een foutje kon een heleboel verpesten.
Deze groep wordt in de innovatie-curve van Rogers ook wel de 'laggards' genoemd, de slome slakken, de achterblijvers. Bij een tegenslag doen ze zelf niets en wachten ze op hulp van andere. Het probleemoplossend vermogen bij deze mensen wordt niet meteen geactiveerd omdat ze vaak de juiste kennis niet in huis hebben.
Zelf herken ik me hier totaal niet in... Ik wil zo snel en zo goed mogelijk vooruit en het leven en alles wat daar bij hoort zo makkelijk en aangenaam mogelijk maken. Op zoek naar uitdagingen voor mezelf! Ik zou het geduld niet hebben om op een trap te gaan zitten wachten... Volgens mij was er geen roltrap meer over geweest als ik op hun plaats had gestaan, omdat ik net zo lang zou knutselen tot ie weer werkt mocht ik anders niet boven komen!
In elk geval... Dit is het beeld wat ik me kan herinneren van mijn basisschooltijd.
Tegenwoordig gaan veel zaken gelukkig al anders, groepsplannen worden gemaakt op de computer (sommige leerkrachten willen deze alsnog uitgeprint hebben op papier, PRIMA!), het digibord heeft zijn intrede gedaan in het klaslokaal en we zorgen voor onderwijs op maat om aan te sluiten op de behoeftes van kinderen, maar toch blijkt er een groep leerkrachten te zijn die moeite hebben om met deze veranderingen om te gaan en zich hier een weg in te zoeken. Vaak zijn deze personen ook bang om dingen fout te doen of kapot te maken. Ze zijn nog niet gewend aan het feit dat in het tijdperk waarin wij nu leven veel dingen niet zomaar kapot of kwijt kunnen raken, omdat overal wel een back-up of een reserve van te vinden is! Die angst die bij deze mensen zit in de aard van het beestje. Vroeger moest je zuinig zijn op je spullen en een foutje kon een heleboel verpesten.
Deze groep wordt in de innovatie-curve van Rogers ook wel de 'laggards' genoemd, de slome slakken, de achterblijvers. Bij een tegenslag doen ze zelf niets en wachten ze op hulp van andere. Het probleemoplossend vermogen bij deze mensen wordt niet meteen geactiveerd omdat ze vaak de juiste kennis niet in huis hebben.
Zelf herken ik me hier totaal niet in... Ik wil zo snel en zo goed mogelijk vooruit en het leven en alles wat daar bij hoort zo makkelijk en aangenaam mogelijk maken. Op zoek naar uitdagingen voor mezelf! Ik zou het geduld niet hebben om op een trap te gaan zitten wachten... Volgens mij was er geen roltrap meer over geweest als ik op hun plaats had gestaan, omdat ik net zo lang zou knutselen tot ie weer werkt mocht ik anders niet boven komen!